تاریخچه میوه‌های خشک

میوه های خشک سنتی مانند کشمش، انجیر، خرما، زردآلو و سیب برای هزاران سال جزء اصلی رژیم های غذایی مدیترانه ای بوده اند. این موضوع تا حدودی به دلیل کشت اولیه آنها در منطقه خاورمیانه معروف به هلال حاصلخیز است که توسط بخشهایی از ایران مدرن، عراق، جنوب غربی ترکیه، سوریه، لبنان، فلسطین، اسرائیل و شمال مصر تشکیل شده است. خشک کردن یا کم آبی نیز اولین شکل نگهداری غذا بود: انگور، خرما و انجیر که از درخت یا تاک می افتاد در آفتاب داغ خشک می شد. شکارچیان اولیه مشاهده کردند که این میوه های ریخته شده شکلی خوراکی به خود گرفتند و به دلیل پایداری و همچنین شیرینی غلیظشان برای آنها ارزش قائل بودند.

اولین نشانه ثبت شده از میوه های خشک را می توان در لوح های بین النهرین مربوط به حدود 1500 سال قبل از میلاد یافت که احتمالاً قدیمی ترین دستور العمل های مکتوب شناخته شده را در خود دارد. این تخته‌های گلی که به زبان اکدی، زبان روزمره بابلی نوشته شده‌اند، به خط میخی نوشته شده‌اند و از رژیم‌های غذایی مبتنی بر غلات (جو، ارزن، گندم)، سبزیجات و میوه‌هایی مانند خرما، انجیر، سیب، انار و انگور حکایت می‌کنند. این تمدن های اولیه از خرما، شیره خرما تبخیر شده به صورت شربت و کشمش به عنوان شیرین کننده استفاده می کردند. آنها میوه های خشک را در نان های خود گنجانده بودند و بیش از 300 دستور غذا برای آنها داشتند، از نان جوی ساده برای کارگران گرفته تا کیک های بسیار پیچیده و چاشنی دار با عسل برای کاخ ها و معابد.

نخل یکی از اولین درختان کشت شده بود و بیش از 5000 سال پیش در بین النهرین اهلی شد. در هلال حاصلخیز به وفور رشد کرد و آنقدر پربار بود (یک نخل خرما به طور متوسط ​​50 کیلوگرم (100 پوند) میوه در سال به مدت 60 سال یا بیشتر تولید می کند) که خرما ارزان ترین غذای اصلی بود. از آنجایی که آنها بسیار ارزشمند بودند، به خوبی در آثار و معابد آشوری و بابلی ثبت شده بودند. روستاییان در بین النهرین آنها را خشک می کردند و به عنوان شیرینی می خوردند. چه تازه، چه خشک نرم و چه خیلی خشک، آنها به غذاهای گوشتی و کیک های غلات کمک کردند. خرما به دلیل انرژی مورد توجه مسافران قرار می گرفت و به عنوان محرک در برابر خستگی توصیه می شد.

انجیر همچنین در اوایل بین النهرین، فلسطین و مصر که مصرف روزانه آن احتمالاً بیشتر یا برابر خرما بود، ارزشمند بود. علاوه بر این که در نقاشی‌های دیواری دیده می‌شود، نمونه‌های زیادی در مقبره‌های مصری به عنوان نذورات تدفین یافت شده است. در یونان، انجیر به‌راحتی رشد می‌کرد و به‌ویژه به‌صورت خشک‌شده، غذای اصلی فقرا و ثروتمندان بود.

کشت انگور برای اولین بار در ارمنستان و نواحی شرقی مدیترانه در قرن چهارم قبل از میلاد آغاز شد. کشمش از خشک کردن انگور در آفتاب داغ صحرا تولید می شد. تولید انگور و کشمش به سرعت در شمال آفریقا از جمله مراکش و تونس گسترش یافت. فنیقی ها و مصری ها تولید کشمش را رایج کردند، احتمالاً به دلیل محیط خشک مناسب برای خشک کردن آفتاب. آنها کشمش‌ها را در کوزه هایی برای نگهداری قرار دادند و هزاران نفر آنها را به معابد مختلف اختصاص دادند. آنها همچنین این کشمش‌ها را به نان ها و شیرینی های مختلف اضافه می کردند که برخی با عسل و برخی با شیر و تخم مرغ درست می شدند.

از زادگاه خاورمیانه، این میوه ها از مسیر یونان به ایتالیا گسترش یافتند و در آنجا بخش عمده ای از رژیم غذایی شدند. رومیان باستان کشمش را در مقادیر چشمگیر و در تمام سطوح جامعه مصرف می کردند، از جمله آن را به عنوان بخش اصلی وعده های غذایی رایج خود همراه با زیتون و میوه های تازه جای داده بودند. نان های کشمشی برای صبحانه رایج بود و با غلات، حبوبات و شیرهای پرورشی مصرف می شد. کشمش آنقدر ارزش داشت که از قلمرو غذایی فراتر رفت و به پاداش ورزشکاران موفق و همچنین ارز مبادله ای ممتاز تبدیل شد.

داشتن میوه های خشک در روم باستان ضروری بود، نشانه‌اش هم اینکه دستورالعمل ها برای خانه داران در حدود 100 سال قبل از میلاد می گوید: «هر خانه‌داری باید مقداری غذای پخته را برای شما و خدمتکاران در دسترس داشته باشد. او باید مرغ های زیادی داشته باشد و تخم مرغ فراوان داشته باشد. او باید یک غذای پخته داشته باشد. انبار بزرگی از گلابی خشک، انجیر، کشمش، انگور خشک شده و به. به همین ترتیب، و به اسکانتی در کوزه ها، و سایر میوه هایی که معمولاً نگهداری می شوند، و نیز میوه های وحشی، همه اینها را باید هر سال با جدیت دور نگه دارد».

انجیر نیز در روم بسیار محبوب بود. انجیر خشک به نان اضافه می شد و بخش عمده ای از غذای زمستانی مردم روستا را تشکیل می داد. انجبرخشک را با ادویه هایی مانند زیره و دانه های رازیانه یا کنجد برشته می مالیدند و در برگ های انجیر پیچیده و در کوزه ها نگهداری می کردند. انجیر خشک سرشار از ویتامین ها، فسفر و سایر مواد معدنی مهم است.

آلو، زردآلو و هلو ریشه در آسیا داشته است. آنها در هزاره سوم قبل از میلاد در چین اهلی شدند و به هلال حاصلخیز گسترش یافتند و در آنجا نیز بسیار محبوب بودند، تازه و خشک. آلو و زردآلو و هلوی خشک خیلی دیرتر به یونان و ایتالیا رسیدند و بسیار گران بودند اما در تهیه غذاهای لذیذ یا خورش با عسل و ادویه ها ارزش زیادی داشتند.